ذهن برتر

من هیچ سرنخی ندارم که بچه هایم امسال یاد گرفته اند. با توجه به مدت زمانی که آنها "در مدرسه" می گذرانند و مقدار کمی از مشق شب که انجام می دهند ، نمی توانم تصور کنم که آنها همه آنچه را که می خواستند در دانشگاه باشند پوشش داده اند. آیا آنها بعد از (حداقل) یک سال کامل آموزش از راه دور آماده انتقال به سطح کلاس بعدی خواهند بود؟ پاسخ به این سال آسان نیست. شاید بهتر باشد فقط سال را از نو شروع کنیم. عادلانه ترین کاری که باید انجام شود این است که همه نمره فعلی خود را دوباره انجام دهند. اما این کاملا غیرضروری است با وجود همه چالش ها ، سال در مجموع صفر نبوده است. مشکلات زیادی در زمینه آموزش از راه دور وجود داشته است. این واضح است. و قطعاً برای آسیب پذیرترین جمعیت دشوارتر بوده است. اما بچه هایی که به مدرسه زوم رفته اند و بیشتر آنچه را که از آنها خواسته شده انجام می دهند ، یک سال عقب نخواهند ماند. به سادگی لازم نیست که هر استانداردی را آموزش دهید. در عوض ، مدارس باید همه دانش آموزان را ارزیابی کنند تا ببینند که کجا خلا وجود دارد و سپس در یک برنامه کاملاً متفاوت ، استانداردها را برآورده می کنند. همانطور که یکی از مربیان مهد کودک به من گفت ، "سال آینده تربیت علمی خواهد بود." اما دانشگاهیان نباید نگرانی اصلی را داشته باشند. پس از یک سال یا بیشتر دوری از مدرسه ، بچه ها زمان بسیار سخت تری برای تنظیم اجتماعی دارند. یک سال برای یک کودک مدت طولانی است و بچه ها فقط به عنوان دانش آموز به تمرینات زیادی احتیاج دارند. بچه های کوچکتر باید دوباره یاد بگیرند که چگونه با همسالان کنار بیایند و در کلاس بنشینند. من یک پست در فیس بوک دیدم که می گفت "بچه های من عجیب می شوند." این تقریبا جمع بندیش میکنه. و به بچه های دبیرستان و دبیرستان فکر کنید. یک سال است که معاشقه یا دوستیابی انجام نشده است ، که فرآیندهای مهم رشد هستند. هک ، حتی وقتی دانش آموزان به کلاس برمی گردند ، آنها نمی توانند چهره یکدیگر را ببینند. ما می دانیم که همسالان برای رشد بزرگسالان چقدر مهم هستند. قطعاً تاثیری در شکل گیری هویت آنها خواهد داشت. بنابراین در مورد عقب نگه داشتن برخی از دانشجویان ، کسانی که بیشترین آسیب را به این بیماری همه گیر زده اند ، چه می شود؟ فکر می کنم ما می دانیم این دانشجویان چه کسانی هستند. آنها عمدتا زبان آموزان کم درآمد ، زبان انگلیسی و بچه های سیاه و قهوه ای خواهند بود. عقب نگه داشتن قسمتهای زیادی از این جمعیت چه فاجعه ای خواهد بود. نشان داده شده است که عقب نگه داشتن دانش آموزان باعث می شود دانشجویان احساس شکست کنند. آنچه قرار است تقویت شود غالباً مغلوب می شود. عقب نگه داشتن یک انگ است. و سپس اندازه کودک را در مقایسه با همسالان خود اضافه کنید و ترکیب آن سخت است. نلسون مونتز را از سیمپسونها فکر کنید. تکرار نمره برای کودک بسیار خنک کننده است. وقتی می بینند که همسالانشان به کلاس بعدی می روند ، عقب ماندن می تواند تحقیرآمیز باشد و باعث شود دانش آموزان کمتر درگیر شوند. عقب نگه داشتن بخشهای زیادی از کودکان ، به خصوص به خاطر کسانی که این دانش آموزان هستند ، یک فاجعه مطلق است. در واقع فقط یک پاسخ به این سوال وجود دارد که بچه ها عقب بمانند: معلم و مدرسه فکر می کنند بهترین راه برای پیشرفت چیست؟ خودشه. وقتی دخترم به من گفت فکر می کند به عینک احتیاج دارد ، من برای او نسخه ای ننوشتم و چند واربی پارکر را سفارش ندادم. من او را نزد چشم پزشک بردم. ما باید به متخصصین اجازه دهیم وزن خود را انجام دهند و کارهای خود را انجام دهند.