ذهن برتر

کشیش به من گفت: "او منتظر تو بود." من معتقدم که او این کار را کرد. برای رسیدن به آنجا یک سفر طولانی بوده است و مادربزرگ در این دنیا یک سفر طولانی داشته است. مادربزرگ من 111 ساله بود ، گرچه کشیش 113 را با روش شمارش سن بودایی تلفظ کرد و یکی را برای رحم و دیگری را در روز سال نو اضافه کرد. بدن قدیمی او بالاخره شکسته شده بود و من فقط نتوانستم او را رها کنم ، بنابراین به ژاپن رفتم. با احساس سنگینی که آخرین باری است که او را می بینم ، سفر طولانی را از آن طرف اقیانوس انجام دادم. وقتی سرانجام وارد اتاق او شدم و او را دیدم ، قلبم به هم ریخت زیرا به نظر می رسید بیهوش است. مدتی به او خیره شدم و فکر کردم که بیهوده آمده ام. اما وقتی به او زنگ زدم ، "اوباچان" ، او چشمانش را باز کرد و به چشمهای من نگاه کرد. "من هستم ، استفان." او مرا شناخت و چشمانش بسته بود. ما این کار را چند بار دیگر انجام دادیم قبل از اینکه او به خواب عمیق بنشیند. من که می خواستم لحظه ای از اوضاع و احوال اوضاع دور شوم ، به تاریکی در حال سقوط بیرون رفتم و در محله های پر از مناظر ، صدا و رایحه های خانه پرسه زدم - کباب کردن ماهی ، اخبار تلویزیون ، دانشجویان با دوچرخه سواری در خانه. وقتی برگشتم ، وضعیت او کاملاً تغییر کرده بود. پرستار گفت که او غذا و حتی آب را رد می کند. دکتر تماس گرفتند و پس از معاینه وی به من گفت که او در نزدیکی قله کوه است - عبارتی ناآشنا اما بلافاصله آن را فهمیدم. او از اتاق خارج شد و من تنها در كنار او منتظر ماندم. تنها صدا ریتم تنفس سخت او بود. بعد از چند ساعت خسته شدم و خوابم برد. اندکی بعد ، با سکوت عجیبی از خواب بیدار شدم. می دانستم که دیگر تمام شده است. مدت طولانی او در این دنیا پایان یافته بود. همانطور که به بدن بی روح خیره می شدم ، به یاد می آوردم که در جوانی با مادربزرگ زندگی کردم. همه از نشاط او تعجب کردند و من خوشبختانه مقداری جذب کردم. او به من در مورد زیبایی بودیسم ، و معنای دارما ، به عنوان راهی برای زندگی با پذیرفتن آنچه من هستم ، سپاسگزار بودن برای آن ، و انجام مسئولیت پذیری آنچه می توانم با آنچه که من داشت ، فرا گرفت. گرچه زندگی پر از درد و رنج بود ، اما در دادن و دریافت نیز لذت زیادی وجود داشت. مادربزرگ همچنین در مورد زیبایی عیسی مسیح صحبت کرد. او اصرار داشت که پدر من ، یک اگنوسیست سوگند خورده ، در واقع از بسیاری جهات شبیه مسیح است. من او را به عنوان مردی که جامعه به عنوان یک احمق مورد تحقیر قرار گرفت می شناختم و مادربزرگ تأیید کرد که او واقعاً یک احمق است. اما او او را "Obakasan" خواند - احمقی شگفت انگیز ، آنقدر احمق که سعی می کند با ایده آل ها و عالی ترین ارزش ها زندگی کند ، که عواقب سختی برای آن متحمل شد. من تعجب کردم که چرا او منتظر من است. شاید مادربزرگ می خواست به من پیام آخر را بدهد که همه چیز درست است. وقتی چشمانمان به هم رسید ، من احساس کردم که او به خدا نزدیکتر است ، و به دنیای دیگری فراتر از شعور من نزدیکتر است. و حال او خوب بود. منم مشکلی ندارم مراسم خاکسپاری قبل از بسته شدن تابوت ، با قرار دادن گل روی اعضای مادربزرگ ، به ویژه در اطراف صورت وی ، توسط اعضای خانواده به پایان رسید. سپس به محل سوزاندن جسد منتقل شدیم. ما تماشا کردیم که بدنه به کوره چرخانده شده و سوئیچ روشن شد. من احساس جدا شدن عجیبی داشتم. هیچ یک از اینها وحشتناک نبود. من هیچ زندگی در بدن و مادربزرگ را احساس نکردم. او به هر شکلی که بود اکنون مشخصاً به آن بدن متصل نبود. مقاله پس از تبلیغات ادامه می یابد من تعجب کردم که آیا او اکنون با خداست یا خیر و یادم آمد از مادربزرگ پرسید: "خدا کجاست؟" او به قلب خود اشاره کرد و گفت: "خدا اینجاست." سپس او به قلب من اشاره کرد و گفت: "خدا هم آنجاست." و او به آسمانها نگاه کرد و گفت: "خداوند در همه چیز زیبایی ، حقیقت و مهربانی است." من فهمیدم که خدا در همه ما و در همه چیز خوب است. فکر کردم که آیا او هنوز به طریقی با من است؟ وقتی کلید اتاق را به طرز مرموزی گم کردم و سرانجام آن را در مکانی عجیب و غریب در رختخواب ها پیدا کردم ، فکر کردم مثل اغلب اوقات خنده شیطانی او را شنیدم. یادم آمد که به من گفت ما همیشه کنار هم خواهیم بود. فکر می کنم منظور او این بود که چیزی در مورد ما بیش از آن شخصی است که به نظر می رسد ما هستیم یا فکر می کنیم هستیم. شاید این روح است. متوجه پوستر ديوار معبد شدم. "بیایید با تشکر شروع کنیم." برای مادربزرگ مناسب به نظر می رسید. او به من آموخته بود كه همیشه از آنچه به من داده شده سپاسگزار باشم. و در پایان زندگی او ، هنوز هم مهمترین درس بود. اگر مایل هستید ، لطفاً لحظه ای وقت بگذارید و در مورد آنچه در این لحظه از آن سپاسگزار هستید ، تأمل کنید. این می تواند چیز بزرگی باشد ، مانند قدردانی از تولد شما. یا می تواند چیزی کوچک باشد ، مانند سپاسگزاری که می توانید نفس بکشید. من معتقدم با این آگاهی لحظه به لحظه دل انگیز می توانیم برازنده و سپاسگذارانه زندگی و پیر شویم.