ذهن برتر

COVID-19 بیش از یک سال است که مردم جهان را ویران کرده است و هنوز هم بیشتر این بیماری را عفونت تنفسی می دانند. با این حال ، ویروس ایجاد کننده COVID-19 ، SARS-CoV-2 ، در حالی که در مجاری تنفسی شروع می شود ، می تواند سایر سیستم های بدن را تحت تأثیر قرار دهد - قلب ، پوست ، رگ های خونی و بله ، حتی مغز. در مرحله حاد و شدید ، شایعترین اثر بر روی مغز یک بیماری موقتی است که به عنوان هذیان شناخته می شود. افرادی که در بیمارستان بستری شده اند COVID-19 در معرض خطر ابتلا به این اختلال است ، که با نوسان توجه و گمراهی ، احساسات شدید ، تحریک ، توهم و پارانویا مشخص می شود - یا گاهی برعکس ، یک بیان احساسی بسیار مسطح. چرخه خواب و بیداری معمولاً مختل می شود و هذیان با پیشرفت روز به طور کلاسیک بدتر می شود. در بیمارستان دیدن یک بیمار کاملاً هوشیار و آگاه صبح تا بعد از ظهر گیج و توهم می کند غیرمعمول نیست. به طور معمول ، هذیان 10 تا 15 درصد بیماران بستری در طب عمومی و 50 تا 70 درصد بیماران در ICU را تحت تأثیر قرار می دهد. می تواند توسط انواع مختلفی از عوامل - عفونت ها ، داروها ، ترک ، جراحی - ایجاد شود و به نظر می رسد یک واکنش متداول مغزی به بیماری های جدی یا داروهای تغییر دهنده هوشیاری است. هذیان با اقامت بیشتر در بیمارستان ، عوارض بیشتر و خطر مرگ بیشتر همراه است. در زمینه COVID-19 ، مدت زمان بسیار طولانی تر از ICU طبیعی تحت آرام بخشی شدید و محدودیت در ویزیت خانواده به معنای ابتلا به هذیان برای بیماران بسیار بیمار است. در افراد مسن یا دیگران با شرایط مغزی که از قبل وجود داشته ، گاهی اوقات هذیان می تواند اولین علامت بیماری باشد. تغییر هوشیاری و اختلال در رفتار گاهی اوقات دلیل این است که خانواده ها عزیزان خود را به اورژانس می آورند ، فقط برای آنها COVID-19 تشخیص داده می شود. مقاله پس از تبلیغات ادامه می یابد هذیان می تواند ترسناک و حتی خطرناک باشد. بیماران با ترس و گیجی می توانند فرار کنند ، دستگاه IV ، کاتتر و لوله های تنفسی را بیرون بیاورند و حتی به خانواده یا کارکنان حمله کنند. با این حال ، هذیان موقت است. علائم با گذشت زمان ، درمان علل زمینه ای ، کمترین اختلال در خواب و وجود موارد آشنا مانند عکس های خانوادگی در کنار تخت بهبود می یابد. این وضعیت منجر به روان پریشی پایدار نمی شود ، اگرچه گاهی اوقات می تواند عواقب روانشناختی مانند اضطراب یا بازگشت به عقب داشته باشد. مه بدون لکه اما SARS-CoV-2 می تواند تأثیرات مستقیم دیگری بر مغز و سیستم عصبی بگذارد. موارد ثبت شده ای از انسفالیت (عفونت مغزی) ، عفونت نخاع ، تشنج ، آسیب عصبی ، تخریب نورون و التهاب عصبی وجود دارد. ذرات SARS-CoV-2 در مغز یافت شده است ، ثابت می کند که می تواند هدف عفونت باشد. سطح بالای التهاب مغزی می تواند منجر به علائمی مانند از دست دادن حافظه ، مه شناختی و / یا افسردگی شود ، که پس از مدت زمان طولانی به مدت ده ماه ، پس از بیماری حاد می تواند به طور نامحدود ادامه یابد. تا 45 درصد بیماران در بیمارستان نوعی علائم عصبی را تجربه می کنند - سردرد ، از دست دادن چشایی یا بویایی ، سکته مغزی یا گیجی. در حالی که اکثر بیماران COVID-19 هرگز در بیمارستان بستری نیستند و بهبود کامل دارند ، گروهی از "حمل کنندگان طولانی" - افرادی که هنوز ماهها پس از عفونت اولیه حال خود را ندارند ، در حال رشد هستند. بسیاری از این بیماران هرگز به حدی بیمار نبودند که در بیمارستان بستری شوند اما با این وجود تبهای طولانی مدت ، خستگی فلج کننده ، مه شناختی ، نوسانات در علائم حیاتی مانند تاکی کاردی (ضربان قلب بالا) و / یا عدم توانایی سیستم تنظیم فشار خون بدن در جبران تغییرات وضعیتی ، منجر به سرگیجه هنگام ایستادن یا تغییر وضعیت می شود. در یک مطالعه ، 69 درصد از بیماران "طولانی مدت COVID" سطح غیر طبیعی خستگی را توصیف کردند ، که 15 درصد علائم افسردگی بالینی را تایید کردند که تقریباً دو ماه پس از ترخیص ارزیابی شد. مادی هورنیگ ، روانپزشک در دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه کلمبیا که مدتهاست نقش عوامل عفونی را در سندرم خستگی مزمن آنسفالومیلیت / میالژیک (ME / CFS) بررسی کرده است ، پس از یک عفونت احتمالی COVID-19 در ماه مارس ، خود دچار خستگی مزمن شد. هفته ها بعد از بیماری ، او اغلب آنقدر خسته بود که می گفت: "احساس می كردم كه دیگر نمی توانم كاری كنم - مغزم خالی بود."